Της Γιούλης Μπασέκη.
Αυτό σημαίνει πως ο Παύλος δολοφονήθηκε όταν εγώ ήμουν 2 χρόνων; Μα πόσο καιρό μπορεί να διαρκέσει μια δίκη; Και τι περιμένουμε να αποφασίσουν οι δικαστές; Και πώς είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι να ψήφισαν δολοφόνους; Και γιατί αυτοί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται τόσο άσχημα; Και η μαμά του Παύλου πώς κατάφερε να ζήσει μετά από τόση στενοχώρια; Και πώς ξέρουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν θα το ξανακάνουν όταν βγουν από τη φυλακή; Και…
Ρητορικά ερωτήματα; Καθόλου ρητορικά για κάποιον που δεν έχει «μεγαλώσει» αρκετά, που δεν έχει «διαβρωθεί» αρκετά, που δεν έχει «κανονικοποιηθεί» αρκετά έτσι ώστε να μην τολμάει να κάνει ερωτήσεις, να μην αντέχει να ψάχνει απαντήσεις. Απαντήσεις για μια πραγματικότητα δυστοπική, στρεβλωμένη και συχνά δυσκατάληπτη. Μια πραγματικότητα όπου έννοιες όπως δημοκρατία, ισονομία, αξιοκρατία φαντάζουν αποδυναμωμένες και γραφικές αν όχι παρωχημένες. Μια κοινωνία με κραυγαλέες ανισότητες, διαπλοκή, αβεβαιότητα, καταστρατήγηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και πολιτικά πρόσωπα που αδυνατούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να εμπνεύσουν. Μια κοινωνία εξαθλιωμένη και ως εκ τούτου ευάλωτη απέναντι σε πολλά δεινά μεταξύ αυτών και το γνωστό ως Σύνδρομο της Βαϊμάρης. Ο φασισμός καραδοκεί υπνωτιστικά στυλιζαρισμένος και άκρως επικίνδυνος. Είτε επιθετικός και εξόφθαλμος είτε πιο παθητικός και ύπουλος. Με το προσωπείο της εναλλακτικής πολιτικής απέναντι στην «πεζή» αστική δημοκρατία, τρέφεται από την κοινωνική απογοήτευση και δείχνει να στηλιτεύει εύθραυστους και παρηκμασμένους πολιτικούς θεσμούς μέσω καταρχήν του λαϊκισμού, της προπαγάνδας, της θυματοποίησης και της παραγωγής φόβου κάνοντας επίκληση σε κτηνώδη ένστικτα και προσβλέποντας στην αμάθεια και στην αναμφίβολα εξίσου ή και περισσότερο επικίνδυνη ημιμάθεια.
Μόνη ελπίδα, η Παιδεία, πρωταρχικά και καταρχήν στο πλαίσιο της οικογένειας και φυσικά στο πλαίσιο του σχολείου. Η Παιδεία εκείνη που απελευθερώνει τη σκέψη, που δεν φοβάται να προκαλέσει ερωτήματα, που συγκινεί και εμπνέει. Που απομακρύνει και αποδεσμεύει από στερεότυπα και μανιχαϊστικού τύπου απλουστεύσεις, που αναπτύσσει τη συναισθηματική νοημοσύνη και που στοχεύει σε ανθρώπους ικανούς να κρίνουν, να αποφασίζουν, να επιλέγουν, να αντιστέκονται… Να μπορούν να αξιολογήσουν τη σημασία μιας μέρας, μιας ιστορικής στιγμής και να μπορούν να έχουν ανθρώπους γύρω τους που μπορούν να μοιραστούν τη συγκίνηση και να ονειρευτούν μαζί για έναν καλύτερο κόσμο.
Ήρθε αυτή η ιστορική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση σαν μια ανάσα όταν τη χρειάζεσαι πιο πολύ, σαν μια ακτίνα φωτός στο σκοτάδι, μια μάχη που κερδήθηκε για να μας θυμίσει ότι ο αγώνας για έναν καλύτερο κόσμο δεν είναι ποτέ μάταιος και δεν σταματάει ποτέ. Ας αγωνιζόμαστε κάθε μέρα, κάθε λεπτό ο καθένας από το δικό του μετερίζι χωρίς φόβο αλλά με πάθος! Με το ίδιο πάθος με το οποίο ο Ορφέας φώναξε μπαίνοντας στο σπίτι το μεσημέρι γυρνώντας από το σχολείο χθες: «Μπαμπά, άκουσες τα νέα;!»
Αυτό σημαίνει πως ο Παύλος δολοφονήθηκε όταν εγώ ήμουν 2 χρόνων; Μα πόσο καιρό μπορεί να διαρκέσει μια δίκη; Και τι περιμένουμε να αποφασίσουν οι δικαστές; Και πώς είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι να ψήφισαν δολοφόνους; Και γιατί αυτοί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται τόσο άσχημα; Και η μαμά του Παύλου πώς κατάφερε να ζήσει μετά από τόση στενοχώρια; Και πώς ξέρουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν θα το ξανακάνουν όταν βγουν από τη φυλακή; Και…
Ρητορικά ερωτήματα; Καθόλου ρητορικά για κάποιον που δεν έχει «μεγαλώσει» αρκετά, που δεν έχει «διαβρωθεί» αρκετά, που δεν έχει «κανονικοποιηθεί» αρκετά έτσι ώστε να μην τολμάει να κάνει ερωτήσεις, να μην αντέχει να ψάχνει απαντήσεις. Απαντήσεις για μια πραγματικότητα δυστοπική, στρεβλωμένη και συχνά δυσκατάληπτη. Μια πραγματικότητα όπου έννοιες όπως δημοκρατία, ισονομία, αξιοκρατία φαντάζουν αποδυναμωμένες και γραφικές αν όχι παρωχημένες. Μια κοινωνία με κραυγαλέες ανισότητες, διαπλοκή, αβεβαιότητα, καταστρατήγηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και πολιτικά πρόσωπα που αδυνατούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να εμπνεύσουν. Μια κοινωνία εξαθλιωμένη και ως εκ τούτου ευάλωτη απέναντι σε πολλά δεινά μεταξύ αυτών και το γνωστό ως Σύνδρομο της Βαϊμάρης. Ο φασισμός καραδοκεί υπνωτιστικά στυλιζαρισμένος και άκρως επικίνδυνος. Είτε επιθετικός και εξόφθαλμος είτε πιο παθητικός και ύπουλος. Με το προσωπείο της εναλλακτικής πολιτικής απέναντι στην «πεζή» αστική δημοκρατία, τρέφεται από την κοινωνική απογοήτευση και δείχνει να στηλιτεύει εύθραυστους και παρηκμασμένους πολιτικούς θεσμούς μέσω καταρχήν του λαϊκισμού, της προπαγάνδας, της θυματοποίησης και της παραγωγής φόβου κάνοντας επίκληση σε κτηνώδη ένστικτα και προσβλέποντας στην αμάθεια και στην αναμφίβολα εξίσου ή και περισσότερο επικίνδυνη ημιμάθεια.
Μόνη ελπίδα, η Παιδεία, πρωταρχικά και καταρχήν στο πλαίσιο της οικογένειας και φυσικά στο πλαίσιο του σχολείου. Η Παιδεία εκείνη που απελευθερώνει τη σκέψη, που δεν φοβάται να προκαλέσει ερωτήματα, που συγκινεί και εμπνέει. Που απομακρύνει και αποδεσμεύει από στερεότυπα και μανιχαϊστικού τύπου απλουστεύσεις, που αναπτύσσει τη συναισθηματική νοημοσύνη και που στοχεύει σε ανθρώπους ικανούς να κρίνουν, να αποφασίζουν, να επιλέγουν, να αντιστέκονται… Να μπορούν να αξιολογήσουν τη σημασία μιας μέρας, μιας ιστορικής στιγμής και να μπορούν να έχουν ανθρώπους γύρω τους που μπορούν να μοιραστούν τη συγκίνηση και να ονειρευτούν μαζί για έναν καλύτερο κόσμο.
Ήρθε αυτή η ιστορική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση σαν μια ανάσα όταν τη χρειάζεσαι πιο πολύ, σαν μια ακτίνα φωτός στο σκοτάδι, μια μάχη που κερδήθηκε για να μας θυμίσει ότι ο αγώνας για έναν καλύτερο κόσμο δεν είναι ποτέ μάταιος και δεν σταματάει ποτέ. Ας αγωνιζόμαστε κάθε μέρα, κάθε λεπτό ο καθένας από το δικό του μετερίζι χωρίς φόβο αλλά με πάθος! Με το ίδιο πάθος με το οποίο ο Ορφέας φώναξε μπαίνοντας στο σπίτι το μεσημέρι γυρνώντας από το σχολείο χθες: «Μπαμπά, άκουσες τα νέα;!»